Równolegle do prac nad nową bronią, trwały intensywne szkolenia pilotów. Do uderzenia na Pearl Harbor wytypowano trzy typy samolotów bojowych. Główną bronią przeciw okrętom były maszyny bombowo-torpedowe typu Nakajima B5N2 "Kate". Każda z nich uzbrojona mogła być w torpedę lub bombę o masie 800 kg. W przypadku ataku bombowego, skuteczny pułap zrzutu wynosił 3000 m. z lotu poziomego. Drugim typem samolotu przewidzianego w ataku był Aichi D3A1 "Val". Były to bombowce nurkujące uzbrojone w bombę o masie 250 kg oraz dwie bomby zapalające lub burzące o masie 60 kg. Osłonę bombowców miały zapewniać eskadry najlepszych wówczas myśliwców świata Mitsubishi A6M2 Raisen "Zero" (tylko amerykański P-40 "Warhawk" mógł w owym czasie nawiązać z nimi równorzędną walkę).

Do ataku na amerykańską bazę przewidziano także miniaturowe okręty podwodne. Szczególnym orędownikiem użycia tej broni był sam admirał Isoroku Yamamoto. Okręty-liliputy transportowane były na kadłubach konwencjonalnych okrętów podwodnych i dopiero po dotarciu w wyznaczony rejon działania miały podjąć próbę samodzielnego przedarcia się do bazy w Pearl Harbor. Każdy z tych niewielkich okręcików uzbrojony był w 2 wyrzutnie torped. Teoretycznie były groźną bronią, ale najpierw musiały bezpiecznie dotrzeć do celu, co od początku wydawało się mało prawdopodobne, choćby ze względu na małą prędkość i głębokość operacyjną tych jednostek.

Wyjście w morze

Już 24 listopada sześć japońskich lotniskowców opuściło wyspy Kurylskie. Były to "Akagi" (okręt flagowy), "Kaga" "Shokaku", "Zuikaku", "Hiryu" i "Soryu" eskortowane przez dwa stare pancerniki (dawne krążowniki liniowe, gruntownie zmodernizowane) "Kirishima" i "Hiei", ciężkie krążowniki "Chikuma i "Tone" oraz niszczyciele. Okrętom tym towarzyszyły również trzy oceaniczne okręty podwodne - I-19, I-21, I-23 - oraz osiem jednostek wsparcia logistycznego i zaopatrzenia. Zespołem dowodził adm. Chuichi Nagumo. Jeszcze w trakcie cesarskiej konferencji 1 grudnia 1941 r. podjęto ostateczną decyzję o wypowiedzeniu wojny Stanom Zjednoczonym. Pozostający w Japonii na swoim okręcie flagowym IJN "Nagato" adm. Yamamoto wysłał siłom uderzeniowym sygnał do ataku: "Niitaka Yama Nabore. Ichi - Ni - Rei - Ya" (Wspiąć się na górę Nittaka 12.08). Rankiem, 7 grudnia (8 grudnia czasu tokijskiego) 1941 r. z pokładów lotniskowców wystartowały 353 samoloty aby zaatakować Pearl Harbor.

Tora Tora Tora

Na 10 dni przed atakiem głównodowodzący garnizonem hawajskim oficerowie zostali uprzedzeni przez adm. Starka, szefa wydziału operacyjnego dowództwa floty amerykańskiej, o agresywnych zamiarach Japonii. Niestety, przejawiający najwięcej inicjatywy adm. Kimmel w swoich przedsięwzięciach był skrępowany odgórnymi postanowieniami z Waszyngtonu i nie miał zamiaru wychylać się z propozycją wzmocnienia obrony. Dobrze wiedział z doświadczenia, że za tego typu "zapędy" usunięty został ze stanowiska jego poprzednik... Jedyne co w tej sytuacji mógł zrobić, to "pozbyć" się z bazy kilku wartościowych okrętów. Tak też uczynił. Wysłał w morze dwa zespoły lotniskowców (USS "Lexington" i USS "Enterprise") pod dowództwem wiceadm. Williama F. Halseya w celu wzmocnienia garnizonów na Midway i Wake. Było to wszystko, na co wówczas było stać dowódcę Floty Pacyfiku...

Dalszy ciąg wydarzeń to lawina błędów po stronie US Navy. Amerykanie zignorowali wszystkie ostrzeżenia o ataku. Kilka godzin przed uderzeniem japońskiego lotnictwa, niszczyciel USS "Ward" zatopił w amerykańskiej strefie bezpieczeństwa niezidentyfikowany okręt podwodny. Meldunek dowódcy okrętu został zbagatelizowany i nawet nie dostarczono go dowództwu floty. Amerykański wywiad, który złamał szyfry japońskie, także miał pełen obraz sytuacji. Raport zawierający ostrzeżenie przed atakiem utknął jednak w drodze i został dostarczony adm. W. S. Kimmelowi, dopiero kilka godzin po nalocie. Także meldunek ze stacji radarowej o zbliżającej się wielkiej grupie samolotów uznano za nieistotny (operatorom wmówiono, że wyśledzili bombowce B-17). Tak więc piloci japońscy zastali bazę Pearl Harbor nie przygotowaną do walki a w jej sercu największy skarb US Navy - 8 wielkich pancerników należących do typów: Nevada, Pennsylvania, Tennessee i Colorado.

Atak

Pojawienie się japońskich samolotów było dla amerykanów wielkim zaskoczeniem. Wielu początkowo zdawało się, że są to ćwiczenia. W niedzielny poranek 7 grudnia na pokładach okrętów były zdekompletowane załogi. Wielu wyższych oficerów było w domach a marynarzy na przepustkach w Honolulu. Brakowało amunicji do armat przeciwlotniczych (pociski były zamknięte w komorach). Tylko pancernik USS "Nevada" posiadał pełen zapas amunicji podręcznej (do natychmiastowego użytku) !

Bomby spadły na Pearl Harbor o godzinie 7:55. Celem pierwszej fali atakujących bombowców nurkujących typu Aichi D3A1 Val była baza hydroplanów na Ford Island. Zniszczono hangary i magazyny oraz stłoczone na pasach startowych łodzie latające typu Consolidated PBY "Catalina". Niemal równocześnie z uderzeniem bombowców, nad port nadleciały samoloty torpedowe. Jako pierwsza przystąpiła do ataku formacja maszyn z lotniskowca "Soryu". Celem były okręty zakotwiczone po zachodniej stronie Ford Island. Rezultaty tego uderzenia były jednak skromne. Dwie torpedy trafiły w stary, zdeklasowany pancernik ex. USS "Utah" (AG-16), służący jako okręt-cel (japończycy zidentyfikowali go jako lotniskowiec). W wyniku eksplozji zalanych zostało wiele przedziałów po lewej burcie i okręt w krótkim czasie wywrócił się dnem do góry (zginęło 58 marynarzy). Stojący przy kei F-12 stary lekki krążownik USS "Raleigh" (typ Omaha) trafiony został przez jedną torpedę. Eksplozja nastąpiła na śródokręciu na wysokości kotłowni nr 2. Zalaniu uległy dwie kotłownie oraz przednia maszynownia. Nieco później okręt otrzymał trafienie 250 kg bombą. Przeleciała ona przez wszystkie pokłady i rozerwała się pod dnem. Krążownik przechylił się na lewą burtę, ale załoga uporała się z uszkodzeniami i okręt zachował pływalność. Stojący przy pirsie F-13 bliźniaczy USS "Detroit" miał więcej szczęścia. Torpeda minęła go o włos i nie otrzymał ani jednego trafienia bombą. Także przycumowany do pirsu F-10 transportowiec samolotów USS "Tangier" nie poniósł szkód. Blask wschodzącego słońca i silny ogień przeciwlotniczy zarówno krążowników jak i asystujących im czterech grup niszczycieli sprawiły, że atak japońskich maszyn okazał się mało skuteczny. W tym krytycznym momencie dowodzący tym uderzeniem kapitan Nagai podjął decyzję o zmianie celów. Jego samoloty przeleciały nad Ford Island i zaatakowały amerykańskie okręty w pobliżu nabrzeża 1010. Jedna ze zrzuconych torped przeszła pod stępką stawiacza min USS "Oglala" (flagowego okrętu kontradm. W. Furlonga) i detonowała na burcie lekkiego krążownika USS "Helena" (typ Brooklyn). Uszkodzenia były poważne, ale okręt zachował gotowość bojową. Zginęło 34 marynarzy. Podmuch eksplozji był tak silny, że spowodował zerwanie lekkiego poszycia zewnętrznego na USS "Oglala", w konsekwencji czego stawiacz min zatonął.

Atak na amerykańskie pancerniki (Battleship Row) zacumowane od wschodniej strony Ford Island rozpoczął się o godzinie 8:03. W jego wyniku wszystkie okręty liniowe odniosły uszkodzenia

Samoloty japońskie atakowały także mniejsze jednostki. Stojące w suchym doku wraz z pancernikiem USS "Pennsylvania" (flagowym okrętem Floty Pacyfiku) niszczyciele USS "Cassin" i USS "Downes" zostały trafione bombami o masie 250 kg. Na obu okrętach eksplodowała amunicja. Dok został zalany wodą z myślą o ugaszeniu pożarów. Niszczyciele spoczęły na wpół zatopione w płytkiej wodzie.

Niszczyciel USS "Shaw" znajdujący się podczas ataku w wynurzonym doku pływającym YFD-2 został trafiony trzema zapalającymi bombami o masie 250 kg. Jedna z nich przeszła przez pokład pomostu i zapaliła zbiorniki z paliwem. Ogień przedostał się przez otwarte włazy do komory amunicyjnej armaty kal. 127 mm. Nastąpiła wielka eksplozja, która pozbawiła niszczyciel całej sekcji dziobowej. Śmierć poniosło 24 marynarzy. Drobne uszkodzenia odniósł też nowiutki okręt pomocniczy - baza wodnosamolotów USS "Curtiss". Trafiony został 250 kg bombą a ponadto na jego pokładzie rozbił się zestrzelony samolot japoński - zginęło 21 marynarzy.

Głównym - obok pancerników - calem japońskich bombowców zarówno pierwszej jak i drugiej fali ataku była infrastruktura lotnicza na wyspie Oahu. Aby uniemożliwić kontratak amerykańskich myśliwców starano się niszczyć pasy startowe pobliskich lotnisk oraz hangary. Stłoczone jeden obok drugiego samoloty amerykańskie stały się łatwym łupem. Pod gradem bomb i pocisków szybko zamieniły się w płonące wraki. Do walki z napastnikiem wystartowały tylko 4 myśliwce (notabene z dużym powodzeniem). Straszny los spotkał eskadrę bombowców SBD "Dauntless" wysłaną do Pearl Harbor z lotniskowca USS "Enterprise". Część z nich zestrzeliły japońskie myśliwce, a kilka padło ofiarą... własnej artylerii przeciwlotniczej. Niewiele lepiej było z czterema bombowcami typu B-17 Flying Fortress, które przybyły na Hawaje z zachodniego wybrzeża USA. Ogółem US Air Force straciła 60% z ogólnego stanu maszyn stacjonujących tego dnia w bazie. Równie dotkliwe były straty w ludziach: 2001 marynarzy i oficerów marynarki zginęło, 710 zostało rannych. Piechota morska straciła 107 ludzi, lotnictwo i wojska lądowe miały 238 zabitych i 364 rannych. Ofiary były też wśród ludności cywilnej - 58 zabitych i 35 rannych. Amerykańska flota liniowa na długo straciła swoje znaczenie. Lotnictwo także utraciło swój potencjał bojowy (prawie 200 zniszczonych maszyn !). W ciągu niespełna dwóch godzin trzon floty USA został rozbity.

Straty japońskie były nieporównywalnie mniejsze. Obejmowały 29 zestrzelonych samolotów (z tego niemal połowa padła łupem pancernika USS "Nevada") wraz z 55 pilotami, duży okręt podwodny I-70 i pięć miniaturowych okrętów podwodnych (łącznie straty w ludziach to ok. 134 osoby). Ponadto 74 samoloty bojowe odniosły mniejsze lub większe uszkodzenia.

Konsekwencje

Atak 7 grudnia 1941 r. był taktycznym sukcesem japończyków, jednak ze strategicznego punktu widzenia zakończył się fiaskiem. Nalot skoncentrował się na odpornych na ciosy pancernikach przez co nie zniszczono wielu urządzeń portowych i innych ważnych obiektów (m.in. zbiorników z ropą). Spośród 8 uszkodzonych okrętów liniowych wszystkie (z wyjątkiem USS "Arizona") nadawały się do remontu (ostatecznie zrezygnowano też z odbudowy USS "Oklahoma"). Podczas ataku w bazie nieobecne były lotniskowce. Uniknęły dzięki temu zniszczenia i później posłużyły amerykanom jako główne narzędzie w wojnie na Pacyfiku.

Pancernik USS "Nevada" po ataku na Pearl Harbor

Uderzenie na Pearl Harbor spowodowało natychmiastowe przystąpienie Stanów Zjednoczonych do wojny po stronie Aliantów. Społeczeństwo amerykańskie, będąc pod wrażeniem poniesionej klęski, było gotowe podjąć najwyższy wysiłek, by ostatecznie pokonać wroga i upokorzyć go. Ameryka tym samym z wolna zaczęła wychodzić z izolacjonizmu, a jej potężny przemysł w jednej chwili przestawiono na produkcję wojenną. Do Wielkiej Brytanii i Związku Radzieckiego (porty w Murmańsku i Archangielsku) zaczęły docierać z USA liczne konwoje ze sprzętem i zaopatrzeniem dla walczących armii. Na morzach i oceanach świata pojawiały się coraz nowsze, potężniejsze i liczniejsze okręty wojenne pod gwieździstą banderą. Wkrótce do służby weszły okręty liniowe, które japończycy uznali za zniszczone w Pearl Harbor a także nowe, wielkie pancerniki jakich jeszcze świat nie widział - cztery jednostki typu Iowa.

Darmowy hosting zapewnia PRV.PL