Junkers Ju 87B-G "Stuka"

Pierwszy model Ju 87 zaprojektowany został przez Hermanna Polhmanna w 1933 r. jako tzw. Stuka (skrót od Sturzkampfflugzeug) -- bombowiec nurkujący. W tym samym roku, podobnie jak rok później wśród myśliwców Bf 109B, konstrukcja Polhmanna przegrała konkurs na bombowiec nurkujący z samolotem Henschla Hs 123. Wygrana, dzięki najlepszym właściwościom nurkującym, przyszła w czasie drugiego konkursu w marcu 1936 r.

Poligonem doświadczalnym dla wielu typów i rodzajów broni niemieckiej była wojna domowa w Hiszpanii. Jednak siły powietrzne i przeciwlotnicze republikanów były zbyt szczupłe, aby w pełni ujawnić wszelkie mankamenty użytych tam samolotów, tj. Heinkel He 111B-2, Messerschmitt Bf 109B oraz Junkers Ju 87A.
W wyniku nabranych w czasie walk w Hiszpanii doświadczeń, zadowalających raportów i przeświadczenia o posiadaniu doskonałej maszyny, Ju 87 poddano nielicznym przeróbkom, m.in. zmieniono silnik na Jumo 211 o mocy 1200 KM. W 1938 r. tak zmodernizowany Junkers Ju 87B Stuka wprowadzony został do masowej produkcji.

W wersji B-1 po raz pierwszy zastosowano słynną syrenę, której ryk miał siać przerażenie w szeregach przeciwnika podczas ataku Stukasów. Znamienne jest to, że owa syrena szczególnie największą panikę wzniecała wśród bombardowanej na drogach ludności cywilnej.
Uzbrojenie bombowe było podwieszane na podkadłubowym wyrzutniku głównym ETC 500 (bomba 250 lub 500 kg), który posiadał specjalny wysięgnik odsuwający bombę poza śmigło w czasie nurkowania. Pod skrzydłami można było zawiesić 4 bomby 50 kg na wyrzutnikach ETC 50/VIII c.
Poza tym samolot dysponował dwoma karabinami maszynowymi MG 17 kal. 7,92 mm skierowanymi do przodu oraz jednym karabinem maszynowym MG 81 kal. 7,92 mm obsługiwanymi przez tylnego strzelca.
Do momentu wprowadzenia Ju 87D, wersja B była tzw. wołem roboczym Blitzkriegu. Z racji specjalizacji w bombardowaniu punktowym Ju 87B Stuka wykorzystywany był do precyzyjnych uderzeń na silnie umocnione pozycje, bunkry, pojazdy itp. na wszystkich frontach 1939-41 r., począwszy od Polski, przez Francję, Wlk. Brytanię, Bałkany, Rosję po Afrykę Płn. W Afryce Płn. stosowano specjalną wersję Ju 87B/Trop. W 1941 r. do produkcji wdrożono Ju 87D. Zmieniono system chłodzenia, zainstalowano potężniejszy silnik Jumo 221J i potężniejsze uzbrojenie -- 4 karabiny maszynowe. W wyniku zamontowania mocniejszego silnika wzrósł udźwig bomb -- do 1800 kg. Pierwsze wersje Ju 87D-1 dotarły do jednostek Luftwaffe na wiosnę 1941 r. i w następnych miesiącach wchodziły do uzbrojenia kolejne wersje.
Rosnąca radziecka przewaga ilościowa i jakościowa w broni pancernej sprawiła, że pojawiła się konieczność przystosowania samolotu Ju 87 do zwalczania czołgów. Na początku 1943 roku pojawiły się Ju 87G-1, których uzbrojenie stanowiły dwa działka BK 3,7 kal. 37 mm, podwieszane pod skrzydłami. Działka te wywodziły się ze zmodyfikowanych działek przeciwlotniczych Flak 18. Pocisk przeciwpancerny z rdzeniem wolframowym wystrzeliwany z BK 3,7 przebijał przy prędkości początkowej 1170 m/s pancerz stalowy o grubości 120 mm pod kątem 60°. Uzbrojenie bombowe nie było stosowane, a w celu jak największego zmniejszenia masy samolotu wymontowano skrzydłowe karabiny maszynowe oraz hamulce aerodynamiczne. Samoloty te zwane były popularnie "Kanonenvogel" lub "Panzerknaker".
Dobrym przykładem możliwości przeciwpancernego Junkersa był niemiecki pilot Hans Ulrich Rudel, który w czasie 2530 lotów zniszczył 519 radzieckich czołgów, sam będąc wielokrotnie strącany.

Do 1944 r., kiedy to zaprzestano produkcji Ju 87 Stuka, skonstruowano 5700 egzemplarzy wszystkich wersji.

 

Ju 87B-2 STUKA w oparach porannej mgły. Kampania w Polsce 1939 roku.

 

Ju 87B-2 STUKA w czasie działań wojennych Kampanii Wrześniowej.

Junkers Ju 87B-2 z II Gruppe Stuka Geschwader 1, Front Wschodni, 1941 r.

Junkers Ju 87B-2/Trop z I Gruppe Stuka Geschwader 3, Afryka Płn., 1941 r.