Hitler urodził się 20 kwietnia 1889 roku w Braunau-am-Inn w Austrii w rodzinie
skromnego urzędnika celnego. Korzenie
Korzenie rodziny Hitlera, ze strony obojga rodziców, sięgają położonego na północ od Linzu dolnoaustriackiego Waldviertel, skąd pochodzą wszyscy przodkowie, których udało się odszukać. Waldviertel, położony przy granicy czeskiej, do dziś uchodzi za austriacki przytułek dla ubogich. Granica z Czechami, otwarta była od stuleci, a ludność narodowo wymieszana. Wiele nazwisk i nazw miejscowości jest pochodzenia słowiańskiego. Nazwisko Hitler, mające wiele wariantów pisowni (min. Hittler, Hiedler, Huttler) nie pozostaje wyjątkiem - pochodzi najprawdopodobniej z czeskiego. Najstarszym znanym nam dzisiaj członkiem rodziny Hitlerów, o którym i tak nie wiadomo zbyt wiele, jest Anna Maria Schicklgruber- matka ojca Adolfa, Aloisa. Maria urodziła się w 1795 roku. Pracowała jako kucharka. W wieku 42 lat wydała na świat swoje jedyne, nieślubne dziecko- Aloisa. Do dziś wielka zagadką pozostaje tożsamość człowieka który spłodził Aloisa. Tej tajemnicy Maria strzegła tak starannie, że ani przy narodzinach, ani przy chrzcie nie wyjawiła jego nazwiska. W obu dokumentach, w rubryce "ojciec" wpisane zostało "nieślubny" . Maria była zdrową kobietą, dowodzi tego fakt, iż w wieku 42 lat urodziła dziecko. Nieznana jest przyczyna jej wczesnej śmierci.
Rodzice
Alois, nieślubny syn starej, biednej chłopki z małej wioski dokonał (mimo braku odpowiedniego wykształcenia) ogromnego awansu społecznego - stał się cenionym urzędnikiem państwowym i jednym z najbardziej szanowanych obywateli miasteczka. Szczęśliwy zwrot w jego życiu nastąpił po śmierci matki. Alois opuścił swoje rodzinne miasto (Strones) i zamieszkał w niedalekim Spital, pod opieką Johanna Hiedlera Nepomuka, nie mającego rodzonego syna, dziedzica majątku. W roku 1867 ojciec Adolfa ożenił się po raz pierwszy. Jego o trzynaście lat starsza małżonka częściowo niedomagała już kiedy się z nią żenił. Zrobił to przypuszczalnie tylko dla jej pieniędzy. Święty węzeł małżeński nie przeszkadzał Aloisowi w nawiązywaniu coraz to nowych romansów. Kobieta która zatrzymała go przy sobie dłużej była niejaka Franziska - pomoc kuchenna zatrudniana przez żonę Aloisa. Kiedy żona numer jeden wybrała się wreszcie na tamten świat, zadowolony i bogaty Alois stanął przed wyborem drugiej żony. Kandydatkami do tego "zaszczytnego" miejsca były dwie "stare" kochanki Aloisa: pomoc kuchenna Franziska i sprzątaczka Klara (bratanica Aloisa). Alois poślubił Franziskę - starszą z kochanek. Pierwszym posunięciem nowej pani domu było usunięcie młodziutkiej sprzątaczki, gdyż wiedziała ona jak Klara działa na jej męża. Udało jej się to, nie na długo jednak. Niedługo po ślubie Franziska zachorowała na gruźlicę i wyjechała na długie , i jak się później okazało zupełnie bezsensowne leczenie. Alois, któremu znów się "poszczęściło" szybko zapomniał o chorej żonie i zwrócił się o "pomoc" do atrakcyjnej bratanicy. Nawet po powrocie Franziski - która zresztą niedługo potem umarła - Klara pozostała w domu, spełniając tym razem potrójną rolę - służącej, pielęgniarki i kochanki. Stary Hitler nie rozpaczał długo po utracie drugiej żony. Bardzo szybko postanowił zalegalizować swój najdłuższy romans z bratanicą - służącą - kochanką. Na drodze do małżeństwa stał jednak poważny problem. "Pokrewieństwo trzeciego stopnia, bliskie drugiemu", jak opisuje to w petycji do miejscowego biskupa sam Alois, określając swe stosunki z Klarą. Biskup uznał "pokrewieństwo trzeciego stopnia, bliskie drugiemu" za sprawę zbyt poważną by załatwić ją samemu. Wysłał więc petycję do Rzymu z prośbą o papieską dyspensę. Sprawa, która trafiła w ręce samego papieża, rozpatrzona została pomyślnie. Po ślubie Alois i Klara przeprowadzili się do bliskiego Braunau am Inn. Nawet kiedy byli małżeństwem, Klara zwracała się do męża tak jak wtedy, kiedy była jego służącą i kochanką: "wuju".
Dzieci
Adolf Hitler przyszedł na świat 20.04.1889 roku w gospodzie "Zum Pommer" (nad którą mieściło się mieszkanie Hitlerów) w małym, austriackim miasteczku Braunau am Inn. Adolf był czwatrym dzieckiem Aloisa i Klary Hitler. Cała trójka poprzednich dzieci zmarła jeszcze przed jego urodzeniem (Gustav zmarł na dyfteryt 8.12.1887, Ida w 25 dni później, Otto urodzony w 1887 żył zaledwie parę dni).Klara, młoda matka, zrozpaczona utratą trójki dzieci, całą swą matczyną miłość przelała na upragnionego, oczekiwanego syna. Adolf szybko zauważył że matka darzy go szczególnymi względami, i wiedział, że zawsze może liczyć na jej poparcie (i tak też było: Klara wielokrotnie broniła Adolfa przed ojcem). Zupełnie inne stosunki łączyły Adolfa z ojcem. Alois żądał, zarówno od dzieci (zwłaszcza Adolfa) jak i od żony, całkowitego posłuszeństwa. Często wkładał dwa palce w usta, gwizdał głośno, a syn, gdziekolwiek się znajdował pędził szybko do ojca. Często też obrywał za najmniejsze przewinienia. Stosunki z ojcem zaostrzyły się jeszcze bardziej, kiedy Alois przeszedł na emeryturę. Odkąd stracił zajęcie cały czas spędzał w oberży. Swemu późniejszemu prawnikowi Hansowi frankowi, Hitler opowiadał że jako dziesięcio- dwunastoletni chłopiec musiał przyprowadzać pijanego ojca z oberży do domu: "Był to największy wstyd, jaki w życiu odczuwałem. Och, Frank, wiem jakim diabłem jest alkohol. Był on - za sprawą mojego ojca największym wrogiem mej młodości". Gdy Adolf skończył trzynaście lat, ojciec, którego wielkim marzeniem było wykształcenie syna na urzędnika, zawlókł go do Głównego Urzędu Celnego, w Linzu, prawdziwej państwowej klatki, gdzie jeden na drugim ślęczeli starsi panowie, stłoczeni jak małpy. W ten sposób do reszty obrzydził mu karierę urzędniczą. W swoich prywatnych rozmowach Hitler kreślił negatywny obraz ojca. Goebbels w swoich prywatnych pamiętnikach pisze: "Hitler przeżył prawie dokładnie takie dzieciństwo jak ja. Ojciec - tyran, matka - źródło dobroci i miłości."
Szkoła
W maju 1895 roku sześcioletni Adolf rozpoczął naukę w jednoklasowej wiejskiej szkole w Fischalm, składającej się tylko z jednego pomieszczenia o powierzchni 60 m² i małego przedpokoju: "Gdy byłem w najniższej klasie, podsłuchiwałem ciągle uczniów drugiej klasy, a później trzeciej i czwartej. Dzięki Bogu że potem stamtąd odszedłem. W przeciwnym razie musiałbym przesiedzieć w ostatniej klasie dwa do trzech lat." Jeszcze przed pójściem do szkoły, Adolf sam nauczył się czytać i pisać. Już jako mały chłopiec interesował się tym "co dzieje się w świecie." W 1897 Alois sprzedał gospodarstwo w Hafeld (które kupił po przejściu na emeryturę) którego z emerytury nie był w stanie utrzymać. Rodzina przeprowadziła się do mieszkania w miejscowości Lambach. Ośmioletni Adolf zapisany został do przyklasztornej szkoły benedyktynów, Alois miał nadzieję że surowa dyscyplina utrzymywana przez mnichów będzie miała zbawienny wpływ na leniwego syna. Stało się zupełnie odwrotnie. Adolf uczy się jeszcze mniej, robi to na złość ojcu - nie chce zostać urzędnikiem państwowym, dobre stopnie dostaje tylko z historii i rysunku, jedynych przedmiotów które go interesują. Mniej więcej w tym samym czasie młody Hitler zaczyna zachwycać się wszystkim co ma jakikolwiek związek z "wojną lub żołnierką". Współuczeń Hitlera, Balduin Wiesmayr, poparł to stwierdzenie słowami: "Zabawa w wojnę była mu najmilsza". Inny uczeń z klasy Hitlera, Johann Weinberger, poświadczył szczególny pociąg Hitlera do zabaw wojennych wyjaśnieniem że uczniowie w Londig i Untergaumberg często prowadzili z inicjatywy Hitlera "wojnę" przeciwko sobie: "My z Leondig byliśmy, pod przewodnictwem Hitlera Burami, ci z Untergaumberg byli Anglikami".Nie można wątpić że już wtedy Hitler poznał swoja charyzmatyczną siłę oddziaływania napomknienia o posiadanych przezeń, już w latach szkolnych, szczególnych zdolności krasomówczych, potwierdzają wszyscy współuczniowie. On sam mówi: "Sądzę, że już wtedy mój talent krasomówczy szkolił się w formie mniej czy więcej ostrych sporów z kolegami. Stałem się małym przywódcą spiskowców." Dla młodego Hitlera wojna burska była prawdziwą podnietą: "każdego dnia czatowałem na gazety, pochłaniałem depesze i doniesienia. Czułem się szczęśliwy że mogłem choć z daleka być świadkiem tej bohaterskiej walki." Oprócz zabaw w wojnę Adolf uprawiał swój ulubiony sport: strzelał z fowlera do szczurów na cmentarzu, koło rodzinnego domu. Pierwszym, i prawdopodobnie jedynym przyjacielem Adolfa był August Kubizek, syn tapicera. August, podobnie jak Adolf ma artystyczne ambicje, marzy o karierze muzycznej. Spotkali się już po śmierci Aloisa, w 1905 roku. Od tego czasu spędzali ze sobą wszystkie chwile. Hitler, o dziewięć miesięcy młodszy od Kubizka, dominuje w rozmowach na tematy polityczne i artystyczne. Na szczęście August ma wiele cierpliwości i chętnie słucha jego entuzjastycznych monologów.
Śmierć ojca
3 stycznia 1903 roku o dziesiątej rano sześćdziesięcioletni Alois Hitler umarł nagle w oberży na krwotok płucny. Śmierć ojca tyrana musiała być ulgą, przynajmniej dla czternastoletniego syna. Hitler później wiele opowiadał swojej sekretarce o miłości matki, do której był bardzo przywiązany. "Ojca nie kochałem, a raczej się go bałem. Był porywczy i od razu bił. Moja biedna matka bardzo się wówczas o mnie bała." Najbardziej rzucała się w oczy jego miłość co matki. Mimo że nie był maminsynkiem w potocznym tego słowa znaczeniu. Klara Hitler ubóstwiała syna. Pozwalała iść mu własną drogą, kiedy tylko to było możliwe. Podziwiała jego akwareli rysunki, wbrew ojcu popierała jego ambicje artystyczne.Po nieudanych próbach rozpoczęcia studiów w Akademii Sztuk Pięknych, młodzieńcze lata spędził w Wiedniu jako uliczny malarz, sypiając w parkach i schroniskach dla bezdomnych. Rozgoryczony dotychczasowymi niepowodzeniami opuścił Wiedeń i przeniósł się do Monachium, gdzie miał nadzieję znaleźć lepsze warunki dla swojej artystycznej kariery. Po latach tak podsumowywał swoje ówczesne odczucia: ,,Przekonałem się, że w Austrii wszystko sprzysięgło się przeciw prawdziwym Niemcom. (...) Nienawidziłem tej zbieraniny Czechów, Rusinów, Polaków, Węgrów, Serbów, Chorwatów, a przede wszystkim wszędzie wciskających się Żydów. (...) W tym czasie stałem się fanatycznym antysemistą."
W 1914 roku Hitler zaciągnął się na ochotnika do 16. Bawarskiego Regimentu piechoty i przez cały okres pierwszej wojny światowej służył na froncie zachodnim. W czasie służby raz był ranny, padł również ofiarą ataku gazowego i odznaczony został medalem za odwagę. Nie zrobił jednak w wojsku kariery i dosłużył się jedynie stopnia kaprala.
Po powrocie do Monachium, po zakończeniu wojny, Hitler wstąpił w 1919 roku do niewielkiej Deutsche Arbeiterpartei. W kwietniu następnego roku stanął już na jej czele i przystąpił do rozbudowy struktur partyjnych. Zmienił też nazwę partii na Nationalsozialistische Deutsche Arbeiterpartei (NSDAP). Dzięki talentom oratorskim Hitlera i jego zdolnościom organizacyjnym nowa partia szybko zaczęłą zdobywać coraz większe wpływy i zyskiwać nowych członków. Podczas przygotowań do zamachu stanu i przejęcia władzy w Bawarii Hitler nawiązał kontakty z grupą wojskowych. Pomimo trudnej sytuacji gospodarczej kraju i napięć politycznych, stwarzających podatny grunt dla demagogii Hitlera, władzom bawarskim udało się udaremnić podjętą w dniach 8-9 listopada 1923 roku próbę puczu i aresztować Hitlera.
Oskarżony o zdradę stanu, Hitler został uwięziony w twierdzy w Landsbergu. Spędził w niej dziewięć miesięcy, zanim wyszedł na wolność na mocy generalnej amnestii. W czasie pobytu Hitlera w więzieniu powstała książka Mein Kampf, w której przywódca nazizmu wyłożył główne założenia ideologii ruchu, nie ukrywając przy tym swoich ekspansjonistycznych zamysłów, niechęci do związków zawodowych i komunizmu. Pojawiło się tam też hasło eksterminacji mniejszości żydowskiej. Wkrótce po wyjściu z więzienia Hitlerowi udało się odbudować partię i przyciągnąć do niej nowych zwolenników. Początek wielkiego kryzysu gospodarczego w 1929 roku otworzył przed Hitlerem nowe możliwości działania. Rozwijane przez niego wizje zlikwidowania bezrobocia, poprawy sytuacji gospodarczej kraju, a wreszcie przywrócenia Niemcom pozycji światowego mocarstwa zyskiwały coraz większe poparcie wśród szerokich kręgów społeczeństwa niemieckiego. Władza, której nie udało się zdobyć Hitlerowi na drodze zamachu stanu, stała się jego udziałem w rezultacie demokratycznych wyborów. Wybory do parlamentu w 1932 roku przyniosły partii nazistowskiej zwycięstwo. Poparcie kilku drobniejszych partii pozwoliło Hitlerowi na zdobycie niezbędnej do utworzenia rządu większości i objęcia 30 stycznia 1933 roku urzędu Kanclerza Niemiec. Po przejęciu funkcji kanclerza Hitler przystąpił do bezwzględnej rozprawy z opozycją,tworząc dla niewygodnych obywateli obozy koncentracyjne i zdobywając w krótkim czasie władzę absolutną. Po pożarze Reichstagu przeprowadził ustawę, która dawała rządowi prawo wydawania dekretów z mocą ustawy. Po śmierci Hindenburga w 1934 został prezydentem i ogłosił się wodzem. W 1934 w wyniku "nocy długich noży" usunął z partii kilkuset nazistów skupionych wokół E. Röhma. Działalność wszystkich partii politycznych, poza jego własną, została zakazana, a przeciwnicy nowego reżimu byli mordowani lub zamykani w obozach koncentracyjnych. Hitler przystąpił też do otwartego łamania postanowień Traktatu Wersalskiego i rozpoczął wdrażanie programu intensywnych zbrojeń, który stając się kolejnym kołem zamachowym całej gospodarki niemieckiej, zapewnił rzeszom bezrobotnych nowe miejsca pracy, przyczyniając się jednocześnie do wzrostu potęgi militarnej Niemiec. Hitler chlubił się swoim doświadczeniem frontowym i okazywał jawne lekceważenie utytułowanym generałom, których obciążał winą za klęskę Niemiec w pierwszej wojnie światowej, powołując na ich miejsce swoich faworytów
Hitler dysponował niemałą wiedzą na temat roli broni pancernej i wojny manewrowej. Popierał tworzenie korpusów pancernych i innych rodzajów broni, niezbędnych do urzeczywistnienia idei wojny błyskawicznej. Przywiązywał również wielką wagę do rozbudowy sił powietrznych i floty okrętów podwodnych. Pomimo zrozumienia, jakie okazywał konieczności wprowadzania nowych technologii, i doceniania przez niego znaczenia koncentracji i zaskoczenia na współczesnym polu walki, trudno przywódcę Trzeciej Rzeszy określić mianem wybitnego dowódcy. Hitler nie słuchał rad swoich doświadczonych podwładnych. Niejednokrotnie też bez uzasadnionej przyczyny gotów był poświęcać całe oddziały i narażać na niebezpieczeństwo ludność cywilną.
W 1936 roku Hitler rozpoczął realizację zamysłu przywrócenia Niemcom nałożonej im, w jego przekonaniu, mocarstwowej pozycji i wkroczył do Nadrenii. Dwa lata później przyłączył do Niemiec swoją starą ojczyznę Austrię i stanowiące część Czechosłowacji Sudety. Wkrótce rozciągnął swoją władzę nad całymi Czechami. Zachodnie mocarstwa przyglądały się bezczynnie rozszerzaniu się potęgi Niemiec. Dopiero atak Niemiec na Polskę 1 września 1939 roku skłonił Francję i Wielką Brytanię do wypowiedzenia Niemcom wojny. Opieszale i niezdecydowanie działania aliantów nie mogły jednak powstrzymać Hitlera. W 1940 roku Niemcy podbiły Danię, Norwegię, Belgię, Holandię oraz Francję, a w następnym roku zajęły Grecję i Jugosławię. Wielka Brytania jedynie wysiłkowi swoich pilotów zawdzięczała powstrzymanie Hitlera przed podjęciem decyzji o rozpoczęciu inwazji.
W 1941 roku Hitler osiągnął już wszystko, jeśli nawet nie więcej, na co było stać państwo dysponujące takim potencjałem jak Niemcy. Dotychczasowe sukcesy nie zaspokojały jednak ambicji Führera. W czerwcu tego roku, łamiąc pakt o nieagresji, zaatakował Związek Radziecki. Pod koniec 1941 roku, po japońskim ataku na Pearl Harbor, wypowiedział też wojnę Stanom Zjednoczonym. Hitler i Trzecia Rzesza znajdowali się u szczytu swojej potęgi. Jednakże niemiecka ofensywa na wschodzie została zatrzymana pod Moskwą. Opór Armii Czerwonej i rosyjska zima powstrzymały pochód wojsk niemieckich. Hitler odwołał swoich wyższych dowódców, nie przyjmując do wiadomości możliwości porażki. Jego żołnierze mieli walczyć do końca. W ciągu następnych czterech lat Hitler osobiście sprawował funkcję głównodowodzącego armii niemieckiej. Rozkazy wydawał za pośrednictwem szefa sztabu i stworzonych przez siebie dowództw poszczególnych rodzajów wojsk. Chodził na ogół w wojskowym mundurze i nadzorował działania wojsk niemieckich na wszystkich frontach, często lekceważąc opinie swoich wybitnych dowódców: Dönitza, Rommla czy Guderiana. Nawet wtedy, kiedy stało się już jasne, że Niemcy nie wygrają prowadzonej na dwóch frontach wojny, gdyż nie dysponują siłami wystarczającymi do przeciwstawienia się koalicji Związku Radzieckiego i zachodnich sojuszników, ze Stanami Zjednoczonymi na czele, nie zmienił swojego postępowania. Uważał, że przeznaczeniem Niemiec jest panowanie nad światem lub ostateczna klęska i całkowity upadek. Pomimo krytycznej sytuacji na froncie, niezbędne na polu walki środki transportu, zaopatrzenia i oddziały wojskowe były wykorzystywane do przeprowadzania w komorach gazowych eksterminacji Żydów, Cyganów, politycznych przeciwników nazizmu, chorych psychicznie i homoseksualistów. Do ostatnich dni wojny Hitler kontynuował politykę ludobójstwa, której ofiara padło ponad sześć milinów ludzi, głównie Żydów.
Hitler długi czas żywił nadzieję, że zastosowanie ,,cudownej broni'', nad której stworzeniem pracowali niemieccy uczeni, może jeszcze odwrócić bieg wydarzeń i żądał od Niemców walki ,,do samego końca''. Ostatecznie jednak Hitler, okrążony w swoim berlińskim bunkrze przez oddziały radzieckie, popełnił 30 kwietnia 1945 roku, w wieku 56 lat samobójstwo. Siedem dni później w Europie zakończyła się druga wojna światowa. W jej rezultacie 35 milinów ludzi straciło życie, a niezliczone rzesze odniosły rany, zostały kalekami i straciły domy. Niemal przez dziesięć lat Hitler stał na czele jeden z największych militarnych potęg świata. Swoje miejsce w historii zawdzięcza nie tyle trwałości swoich dokonań, te bowiem okazały się krótkotrwałe, ile raczej wpływowi, jaki rozpętana przez niego wojna wywarła na bieg dziejów świata. Następstwem wywołanej przez Hitlera wojny była śmierć dziesiątków milionów ludzi i powstanie nowego układu sił nie tylko w Europie, lecz także w świecie. Niemcy na blisko pół wieku zostały podzielone przez zwycięskich aliantów. Wielka Brytania i Francja zaczęły powoli tracić swoją pozycję światowych mocarstw. Związek Radziecki właściwie rządził całą Europą Środkową, stając się główną, obok Stanów Zjednoczonych, potęgą militarną świata. Stany Zjednoczone porzuciły politykę izolacjonizmu i zaczęły aktywnie wpływać na bieżącą politykę światową. Do rezultatów drugiej wojny światowej należy także zaliczyć powstanie państwa Izrae