1
IX 1939, po częściowej mobilizacji, Włochy miały pod bronią 1 200 000 żołnierzy
w 71 dywizjach. Do 1 V 1940 planowano zwiększyć liczbę dywizji do 94. Na mocy
ustawy z 9 V 1940, przy zakładanym średnim stanie liczebnym 1 250 000 żołnierzy,
zamierzano zorganizować 6 sztabów armii i 22 sztaby korpusów. 10 VI 1940, w
chwili wypowiedzenia wojny Francji i Wielkiej Brytanii, stan liczebny wojska
włoskiego wynosił 1 687 950 żołnierzy; skład: 3 sztaby armii, dowództwa sił
zbrojnych w Afryce północnej (Libii) i Włoskiej Afryce Wschodniej, 9 sztabów
armii, 26 sztabów korpusów oraz 75 dywizji (w tym 43 piechoty, 5 górskich, 12
przewożonych samochodami, 3 pancerne, 3 szybkie, 3 zmotoryzowane, 2 libijskie i
3 milicji faszystowskiej.). Ponadto 2 dywizje piechoty znajdowały się Włoskiej
Afryce Wschodniej. Marynarka wojenna bezpośrednio przed wojną przystąpiła do budowy okrętów liniowych. 10 VI 1940 dysponowała 269 okrętami bojowymi (4 zmodernizowane okręty liniowe, 8 krążowników ciężkich, 14 krążowników lekkich, 128 niszczycieli i torpedowców oraz 115 okrętów podwodnych) o wyporności 500 589 t. Poziom techniczny marynarki był niedostateczny, m.in. brak było radiolokacji oraz silnego lotnictwa morskiego; personel liczył (po mobilizacji) 138 000 ludzi.
Lotnictwo osłabione wojnami kolonialnymi i interwencją w Hiszpanii znajdowało się w stadium przezbrojenia. 10 VI 1940 liczyło 33 pułki (23 bombowe lądowe i 2 bombowe morskie, 1 nurkujący, 1 szturmowy oraz 6 myśliwskich), składające się z 235 eskadr. Na ogólną liczbę 3 296 samolotów jednostki wyposażone były w 1 786, w tym 1 377 samolotów bojowych. Ponadto we Włoskiej Afryce Wschodniej znajdowały się 183 samoloty, w tym 174 bojowe. Stan liczebny personelu wynosił 101 000 ludzi.