W
czerwcu 1941 Armia Czerwona liczyła 5 100 tys. żołnierzy, z których 2 680 tys.
(170 dywizji) było rozmieszczonych w europejskiej części ZSRR oraz na terenach
zajętych w 1939 i 1940. Dysponowała znaczną ilością sprzętu (ok. 24 tys. czołgów
i 17 745 samolotów). Jednakże na pozycjach wysuniętych znajdowały się tylko 54
dywizje piechoty i 2 dywizje kawalerii. Pozostałe uzupełniały stany osobowe lub
przebywały na poligonach. Wśród 8 500 samolotów w jednostkach stacjonujących na terenie zachodnich okręgów ZSRR tylko 1 540 było maszynami nowych typów, a zaledwie 1/3 personelu latającego potrafiła posługiwać się nowym sprzętem. Sytuację pogarszała nie ukończona reorganizacja sił powietrznych, podział lotnictwa operacyjnego na Fronty i armie, który utrudnił dowodzenie (zwłaszcza przy złej sieci łączności) oraz koncentrację na najważniejszych odcinkach, wreszcie niski poziom wyszkolenia pilotów i kadry dowódczej.
W chwili wybuchu wojny marynarka wojenna liczyła: 3 okręty liniowe, 7 krążowników, 59 niszczycieli, 218 okrętów podwodnych, 22 dozorowce, 80 trałowców, 269 kutrów torpedowych; w budowie znajdowało się 219 okrętów, w tym 3 okręty liniowe, 12 krążowników, 47 niszczycieli i ok. 100 okrętów podwodnych. Marynarka wojenna składała się z floty, artylerii nabrzeżnej, piechoty morskiej, lotnictwa morskiego i różnych służb. W 1940 siły morskie składały się z flot: Północnej, Bałtyckiej, Czarnomorskiej i Oceanu Spokojnego, oraz flotylli: kaspijskiej, północnej, Oceanu Spokojnego, pińskiej (dnieprzańskiej), dunajskiej, amurskiej, oneskiej; w lipcu 1942 sformowano ponownie ładoską i azowską; na początku, 1942 wołżańską, jesienią 1943 dnieprzańską.