USS "Maryland" należał do pancerników typu Colorado . Były to pierwsze liniowce US Navy uzbrojone w armaty kalibru 406 mm. Aż do 1940 r. dzierżyły prymat najpotężniejszych okrętów wojennych świata i tylko prędkością ustępowały nowszym konstrukcjom. Jako, że były to ostatnie amerykańskie superdrednoty okresu międzywojennego, nie zostały poddane gruntownym modernizacjom. Z grupy pancerników Big Five tylko USS "Maryland" otrzymał przed wybuchem wojny zbiorniki wypornościowe. Większą przebudowę dla typów Tennessee i Colorado przewidywano dopiero na początek lat 40. Plany te pokrzyżowała wojna z Japonią.

W dniu ataku na Pearl Harbor, USS "Maryland" stał przy kei F-5 przycumowany lewą burtą do USS "Oklahoma". Okręt ten odniósł najmniejsze uszkodzenia ze wszystkich amerykańskich pancerników znajdujących się w porcie. Jako że zasłonięty był przed torpedami przez kadłub stojącej obok "Oklahomy", pierwszą fazę ataku (uderzenie samolotów torpedowych) przetrwał nietknięty. Dopiero uderzenie Pierwszego Dywizjonu samolotów bombowych typu Nakajima B5N2 Kate z lotniskowca IJN "Akagi" spowodowało uszkodzenia na pancerniku. USS "Maryland" trafiony został dwiema bombami o masie 800 kg. Pierwsza uderzyła w pokład dziobowy powodując niewielki pożar. Druga przebiła burtę na dziobie i wybuchła pod dnem powodując zalanie kilku przedziałów. Pancernik przegłębił się na dziób na ok. 1,5 m. Odłamki spowodowały kilkanaście małych przebić w poszyciu na wysokości wręgi pancernej nr 13. Na okręcie poległo dwóch oficerów i dwóch marynarzy.

Założenie prowizorycznych łat na dziury w kadłubie i wypompowanie wody z zalanych pomieszczeń zajęło tylko cztery dni. Następnie USS "Maryland" wraz z USS "Pennsylvania" i USS "Tennessee" udał się do Bremerton na małą modernizację.

Program przebudowy nie był zbyt szeroki. Zaślepiono iluminatory (bulaje), skrócono o połowę rufowy maszt kratownicowy a na jego szczycie zainstalowano platformę dla armat plot. typu Oerlikon kal. 20 mm. Z dachu wieży "C" usunięto katapultę dla wodnosamolotów. W jej miejsce zainstalowano kilka armat Oerlikon 20 mm. Zdemontowano stare armaty 127 mm z pokładu odkrytego. Ich miejsce zajęły nowsze, uniwersalne armaty tego samego kalibru umieszczone w pojedynczych, lekko opancerzonych wieżach. Okręt otrzymał także 64 (16 x 4) supernowoczesne armaty przeciwlotnicze typu Bofors kal. 40 mm. Tak przebudowany pancernik powrócił do służby 25 lutego 1942 r.

Po zakończeniu akcji, USS "Maryland" udał się do Bremerton na kolejną modernizację. W jej trakcie usunięto pozostałość rufowego masztu kratownicowego zastępując go nadbudówką mieszczącą dalocelowniki artyleryjskie typu Mk-3 wchodzące w skład systemu kierowania ogniem. Zwiększono także liczbę armat typu Oerlikon kal. 20 mm.

W czerwcu 1944 r. pancernik USS "Maryland" wziął udział w operacji desantowej na Saipan. Wielokrotnie ostrzeliwał pozycje japońskie na brzegu i odpierał liczne ataki lotnictwa. W trakcie jednego z nich (18.06.1944 r), pomimo silnego ognia przeciwlotniczego i zestrzelenia aż 5 napastników, liniowiec został trafiony torpedą lotniczą. Uderzyła ona w część dziobową na wysokości wręgi pancernej nr 10. Eksplozja głowicy rozerwała poszycie dziobu na wylot zabijając jednocześnie 2 marynarzy. Poprzeczna gródź wytrzymała napór wody i okręt miał tylko 0,4 stopnia przegłębienia. Uszkodzenia były niewielkie i pancernik pozostał on na pozycji. Dopiero w lipcu 1944 r. USS "Maryland" stanął w doku w Pearl Harbor w celu dokonania napraw.

Efekt trafienia japońską torpedą lotniczą w USS "Maryland" (czerwiec 1944 r)

Po zakończeniu remontu, okręt ostrzelał wyspy Pelieu (12-19.09.1944 r). Miesiąc później pancernik wziął udział w II Bitwie na Morzu Filipińskim i Zatoce Leyte (październik 1944 r.). Zadaniem liniowca była osłona zespołu inwazyjnego US Navy. USS "Maryland" wchodził wówczas w skład dywizjonu 6 pancerników pod dowództwem kontradm. Jesse B. Oldendorfa. W nocy 24/25 października strzegąc cieśniny Surigao, zespół został zaatakowany przez japońskie okręty (m.in. pancerniki "Yamashiro" i "Foso"). Bitwa zakończyła się pogromem japońskich jednostek (patrz USS "Tennessee").

Miesiąc później (29.11.1944 r) USS "Maryland" został bardzo dotkliwie uszkodzony przez kamikaze. Japoński samolot uzbrojony w 800 kg bombę uderzył w pokład dziobowy pomiędzy wieżami armat artylerii głównej kal. 406 mm. Niesiona przez maszynę bomba przebiła dwa górne pokłady i rozerwała się w zetknięciu z głównym pokładem pancernym. Zginęło 31 marynarzy a 29 zostało rannych. Okręt nic nie stracił na gotowości bojowej, ale uszkodzenia były na tyle poważne, że skierowano go do Pearl Harbor dla dokonania napraw. Remont trwał do 20 lutego 1945 r.

Ostatnią akcją bojową pancernika USS "Maryland" był ostrzał Okinawy (25.03.1945 r). W jej trakcie okręt po raz kolejny został trafiony przez kamikaze. Tym razem japoński samolot uzbrojony w bombę o masie 225 kg uderzył w dach wieży "C" armat artylerii głównej. Pancerne płyty nie poddały się eksplozji, jednak od odłamków śmierć poniosło 16 marynarzy, którzy znajdowali się na otwartych stanowiskach rufowej nadbudówki. Po zakończeniu akcji, USS "Maryland" udał się do Bremerton na modernizację. W jej trakcie zdemontowano wszystkie armaty kal. 127 mm z kazamat oraz pokładu odkrytego. W ich miejsce pancernik otrzymał 8 podwójnych wież z nowoczesnymi armatami kal. 127 mm L/38. Dodano nowe systemy kierowania ogniem oraz wymieniono radar obserwacji powietrznej i nawodnej typu SK-1 na nowszy model typu SK-2. W trakcie prób pomodernizacyjnych skończyła się wojna. Pancernik wziął udział w operacji "Magic Carpet", podczas której wykonał cztery rejsy z Pearl Harbor na kontynent, transportując żołnierzy powracających z wojny. W marcu 1947 r. okręt przeniesiono do rezerwy i zakonserwowano. Dopiero 01.03.1959 r. USS "Maryland" został skreślony z listy floty i 8 lipca sprzedano go na złom firmie Learner Co. z Okland. Wyrok wykonano w stoczni Todd Shipyard w San Pedro (Kalifornia) w 1960 r.